در حاليکه مجاهدين به درستی روی اين واقعيت انگشت ميگذارند که اين رژيم خمينی بود که مقاومت مسلحانه را به نيروهای انقلابی تحميل کرد ، روايت های آخوندی ُمدعی ست که " آنچه از سی خرداد سال شصت به بعد روی داد ، ريشه در حوادث زندان شاه و درگيری ها و اختلافات ياران حضرت امام ، با منافقين تماميت گرا دارد . نظام ، خواهان چنين درگيری هائی نبوده و به همين دليل هم چون تصورش را نميکرده ، از تدارکات و آمادگی های لازم اطلاعاتی برخوردار نبوده و َرکب خورده است  ، بطوريکه تازه بعد از انفجاردفتر حزب جمهوری اسلامی و هفت تير بود که حاج سيداحمد خمينی تمامی محافظين جماران را عوض نمود تا راه نفوذی های احتمالی بسته شود ... و از همين رو ما حتی زندان هم به اندازه کافی نداشتيم ، چون اصلاً فکرش را نميکرديم " برخی هم اضافه ميکنند که هم رژيم و هم سازمان ، قدرت يکديگر را ناديده ميگرفتند و نسبت به توانائی طرف مقابل بسيار ذهنی و ساده انديش بودند ( 4). هر دو طرف خيال ميکردند ميتوانند ظرف مدت کوتاهی َکلک يکديگر را ِبکنند . مجاهد شهيد " علی باقرزاده " فرزند قهرمان قوچان پيش از شهادتش ميگفت " اگر ميخواستيم ، می توانستيم حتی توی َعمامه خمينی هم بمب بگذاريم ..." در بعضی محافل حکومتی با ِصراحت عنوان ميکردند که " برای اينکه حضرت امام ، کار را يکسره کنند ، بايد مجاهدين را قلقلک بدهيم ، بايد کاری کنيم تا اسلحه به دست بگيرند " حتی گ فته ميشد در بعضی شهرها آنها را با تير بزنند و زدند.

جدا ازماهيت پوسيده وعقب مانده جريانی که ازدخمه های ارتجاع به واگن انقلاب پريد و دو دستی به قدرت چسبيد وهمه را زير گرفت و واگن را هم درب و داغون کرد و به گوشه ای انداخت ــ  ريشه يابی آنچه پس از ُملا خورشدن انقلاب بزرگ ضد سلطنتی شاهد بوديم ، بازهم و بازهم به زمان بيشتری نياز دارد . اين زمان است که حرف آخر را ميزند و احکم الحاکمين است . آنچه اکنون ميتوانيم به آن ُگريز بزنيم ، اين واقعيت بديهی ست که دنيا ، دار ُمکافات است . ظلم َبر دشمن ، اگر به " حق ُکشی نسبت به دوست " و بيدادگری نيانجامد ، همه کسانی را که به آن رضا ميدهند به چاه وچاله می اندازد . شکنجه دشمن ، به شکنجه دوست راه می بَرد و تحريم و تکفير آتشی ست که اگر پا گرفت ، خشک و تر نمی شناسد و نهادينه ميشود . اوائل انقلاب ، هنگاميکه خلخالی ها با فتوای خمينی " هويدا ُکشی " ميکردند و از کسانی چون " عاملی تهرانی " نيز نمی گذشتند ، بيشتر ما با وجود اينکه عليه مرتجعين موضع گيری ميکرديم ، دراين نقطه در دستگاه خمينی رفتيم ، با ُمرتجعين ُمماس شديم ! و با سکوت يا همنوائی خويش پامنبری کرديم تا مشروعه خواهان ُدور َبر دارند و به ريش و سبيل علی مسيو و ستارخان و همه قهرمانان مشروطه بخندند ، تا مفاهيم شناخته شده حقوقی لجن مال گردد و تفسيرات من در آوردی امثال لاجوردی وگيلانی و آذری قمی از مفسد فی الارض و طاغی و باغی ــ که حتی با روح و جوهره کتب ارَبعه ، ِصحاح ِسته ، ُلمعتين و منابعی چون   " وسائل الشيعه " و... که مرتجعين پشت آن سپر ميگيرند ، نيز بيگانه است ــ جای آنرا بگيرد . مرتجعينی که " مسائل مستحدثه " و جوهر پويای " اجتهاد " را نيز به پابوس استبداد دينی آورده بودند و کلمات طيبه و مضمون رهائی بخش آنرا به صليب ميکشيدند.

البته و صد البته امثال هويدا ، که بخشی از ِهرم قدرت بوده وسيستم رژيم پيشين را روغن کاری ميکردند، ُمقصر بودند ، تا اينجا را آقای عباس ميلانی ، مولف کتاب " معمای هويدا " نيز اشاره نموده اند و حتی فريدون هويدا ، برادر فرهنگ َورز اميرعباس هويدا که از جمله نويسندگان نشريه معروف سينمايي فرانسه - كايه دو سينما - ست ، و  در ُرمان ارزشمندش " قرنطينه " نشان داده که انسانی می انديشد و خود اهل هنر است نيز ، ميداند که سيستمی که هويدا نيز بخشی از آن بود ، تنها رنگ و لعاب ُمدرنيته داشت وهمه را به قرنطينه و َسراب می ُبرد ... آری امثال هويدا که چوب زير بغل رژيم وابسته شاه ميگذاشتند ، ُمقصر بودند ، اما و چه امای بزرگی که نظائر هادی غفاری وخزعلی وپورنجاتی و جواد منصوری وعسکراولادی و معادی خواه و ديگر جانيان

پاورقی 6
کتاب آقای ايرج مصداقی " نه زيستن ، نه مرگ "  از اين جهت ُپر ارج است که  " فصل الختام " ُکتب زندان است ، از اين گذشته نويسنده قدر قلم مقدس ديکته ناپذير را ميداند . در فرصتی ديگر به اين کتاب اشاره خواهم نمود

hamneshine_bahar@hotmail.co