|
در کشور من
در کشور من مرگ لانه کرده است در کشور من تزئین گهوارها، پدران به دار آویخته شده میباشند در کشور من البومها از عکس مادران و خواهران سنگسار شده ورم کرده
در کشور من کود کان، شمردن را با تکه نانهای خشک هفته می آموزند و جوانان جدول ضرب را با ضربات شلاق، با پوستشان لمس میکنند و دختران جوان شمارش معکوس را از نه سالگی شروع می کنند
در کشور من" مرگ" را به جای" انقلابی زندگی ساز" جعل کردند در کشور من تنها" مرگ" آزاد میگردد پشت هر درختی" مرگ" کمین کرده
آنکه لای کتابها، روزنامها، موذیانه تار میبافد در هر کوچه پس کوچه ای بیصبرانه منتظر نشسته است آنکه خستگی ناپذیر پا به پا ی مردم همه جا می رود و حتی با آنها سفر میکند[1] نزدیکترین آشنای جوانان ما" مرگ" میباشد
رودخا نه های ما[2] زمینهای ما جسد استفراق می کنند چه کسی این زمین را شفا خواهد داد؟
زندگی کی چهره زیبایش رابه کودکا ن ما نشان خواهد داد؟ جوانان ما کی تپش عشق را بی دلهره در رگهایشان خواهند شنید؟ چشمهای مادران ما کی مرگ را فراموش خواهند کرد؟ و قهقه های شادی کی در آسمان کشورمان خواهد ترکید؟
ب . وحیدی ۲۹تیرماه ۱۳۸۴ ۲۰ژوئیه ۲۰۰۵
[1] اشاره به خودکشی و خود سوزی متقاضیان پناهندگی [2] اشاره به جسد جوانان اهواز که صیدان از رودخانه ها بیرون کشیده اند
|
