گُلِ آتش

                                      «به اکبر محمدی»                           

گورِ گَوِ ما گم نشود در کفنِ برف

بنگر مَه و مهر و فلکت آمده در حرف

از زوزه ی تزویر و ازین ظلمتِ زاهد

در محبس و در محکمه فریادِ تو شاهد

اسطوره ی مثله شده در بندِ بدان بود

استاره اسیرِ سَمِ دندانِ ددان بود

در خندقِ خون جانِ بزرگت نه هَدَر گشت

چون هر قدم و قطره ی خونِ تو ثمر گشت

دُردانه ی دریایی و دُرنا دلِ دانا!

هم غنچه ی تر بودی و هم چلچله مانا

جاوید و جوان جان و جهان اوجی و موجی

مردم به وداع آمده فوجی پسِ فوجی

زین ماتم و حیرت به دهان ماتِ تو ماندیم

تا بوی تو رفتیم و به تابوتِ تو خواندیم:

ناگه گلِ آتش که خموشید و نهان رفت

هم حرمت و هُرم از جَنَمِ هر دو جهان رفت...

                                        پاریس 12-8-2006    رضا بی شتاب