جايگاه  فدراليسم  در استراتژی  گلوباليستها 

   بيژن نيابتی 
         ارديبهشت  1385                         bijanniabati@hotmail.com                                                                                       

چندی پيش  سميناری  در  رابطه  با  مقوله  فدراليسم  در ايران  توسط  موسسه  صهيونيستی  " اينترپرايز " به سردمداری " مايکل  لدين"  و با شرکت  تعداد انگشت شماری از نمايندگان  خود خوانده  قوميتهای ايرانی ، تشکيل  گرديد که در ميان  شرکت  کنندگان ، از جمله  نماينده  " حزب  دمکرات  کردستان  ايران "  نيز  حاضر بود . 

اين  حزب  کردی  که  مدتی  است  شعار " فدراليسم " را  جايگزين  شعار محوری  ساليان  دراز  گذشته  خود  يعنی " دمکراسی  برای ايران ، خود مختاری  برای  کردستان "  نموده  است ، در انديشه  برخورداری  از  گوشه ای از  " کيک  قدرت "  در جريان  فروپاشی  و در  فردای  حاکميت  رژيم " جمهوری اسلامی " ، آرام  و  بی صدا  به  انتظار  نشسته  است .

نفس  طرح  جدی  مسئله ای  بنام   " فدراليسم "  در  موسسه  خوشنام       " اينترپرايز " ، به تنهايی  حکايت از  نقشه های  پليدی  دارد  که  لابی   قدرتمند  اسرائيل  در  ايالات  متحده  در  رابطه  با  آينده  ايران  روی  ميز  دارد  و چه  کسی  است  که از  تنها اندکی  شعور سياسی   برخوردار  باشد  و  تضاد  بنيادين  ميان  منافع  اين  موسسه  صهيونيستی  و مصالح  استراتژيک  مردم  ايران  و  منطقه  خاورميانه  را  تشخيص  ندهد !

سمت  و سو  دادن  به  تضاد  ميان  مردم ايران  ( تمامی مردم ايران )  و تماميت  رژيم  فعلا  حاکم  بر ايران  در  راستای  تبديل آن  به  تضاد  ميان  قوميتهای  موجود  در ايران  ، آتش  يک  جنگ  داخلی  خانمانسوزی  را  می خواهد  بيافروزد  که  خاطره  يوگسلاوی  را  از  حافظه  تاريخی  مردم  جهان  پاک  نمايد .  

فدراليسم  تا  آنجا  که  به  تقسيم  قدرت  سياسی  و  اقتصادی  در يک  کشور  تک  مليته  برمی گردد ، بخودی  خود  نه  تنها  چيز  بدی  نيست  که  از  قضا  در  راستای  ساختن  يک ساختار  غير متمرکز  و  خلاقيتهای  حاصل

از  رقابت  سالم  ميان  قطبهای  سياسی  و  اقتصادی ،  بسا  سودمند  هم  می تواند  که  باشد .  نمونه  دولت  فدرال  آلمان  ، کانادا  و آمريکا  و  ...  نمونه های  موفق  چنين  ساختار  سياسی  می باشند .

در  هيچکدام  از  اين  کشورها   نه  مليتهای  صاحب  سرزمينی  وجود  دارند  و  نه  معضلی  بنام " مسئله  ملی" .  در آلمان  در تمامی  ايالتهای  فدرال ، بخشهای  گوناگون  ملت  واحدی  زندگی  می کنند  که  ملت  آلمان   ناميده  می شوند . 

مردم آمريکا و کانادا نيزعلی رغم وجود مليتهای گوناگون از آفروآمريکايیها  گرفته تا  آمريکای لاتينی ها  و  از  انگليسيها  گرفته  تا  فرانسويان  و  اسپانيايی ها  و ...  در  ميانشان ، اساسا  از  مهاجرينی   تشکيل  گرديده  است  که  نه  به  لحاظ  تاريخی  صاحب  يک  منطقه  مشخص  جغرافيايی  بوده اند  و  نه  بجز  مورد  " کبک "  در  کانادا ، ادعای  ارضی  بر  منطقه  مشخصی  را  دارند. حتی  سرخ پوستان  بومی  در  آمريکا  که  در  واقع  صاحبخانه  اصلی  نيز  هستند ،  بر هيچ  کجای  آمريکا ، ادعای  ارضی  ندارند .

اما  در کشورهايی  که  در برگيرنده  مليتهای  گوناگونی  هستند  که  نه از  طريق  مهاجرتهای  قومی  که  از طريق  اقامت  هزاران ساله  ساکنين  آن  در مناطق  خودی از يکسو  و حاکميت   استبدادی  يک  ملت  خاص  بر  ديگر مليتها از سوی ديگر  شکل  گرفته است ، همچون ايران ، طرح  مسئله " فدراليسم "  آنهم  نه  در پايان  يک  پروسه  دمکراتيک  و در يک  فضای عقلايی ، بلکه  در آستانه  درگرفتن  يک  زلزله مهيب  سياسی ــ اجتماعی  که  نه  فرجام  آن  قابل  گمانه زنی  است  و  نه  ابعاد  آن ،   تنها  راه  به  تجزيه  خواهد  برد  و  ديگر  هيچ !

آنچه که با  يوگسلاوی  سابق  رفت  ، بدترين  نمونه  آن  و  سرنوشت  اتحاد جماهير شوروی  سابق ، بهترين !  نمونه  آن  است . 

تا آنجايی  که  به  حقوق  خلقهای  ايران  برمی گردد ،  من  فراتر  از  حق  خود مختاری ، قائل  به حق  تعيين سرنوشت  خلقها  تا  مرز استقلال  کامل  می باشم .

اما  تا  آنجا  که  به  مصالح  استراتژيک  همين  خلقها  بر می گردد ، جدايی هر يک  از آنها  را  در شرايط  کنونی  مساوی  با  اضمحلال  کامل  آنها  در سيستم  گلوباليستی  در حال  شکل گيری  در منطقه  و تبديل  شدنشان  به بردگان  بی هويت  " سرمايه کلان "  و " نظم جديد " می دانم .

به عبارت  بهتر اگرجدايی خلقی ، همچون  جدايی مختارانه  فنلاند از روسيه  زمان  لنين ، عاقبتی همچون عاقبت  کشور مربوطه  را  بدنبال  داشته  باشد، دفاع کردنی است . ولی آيا کجای  وضعيت  " کوزوا "  و " بوسنی "  و ...  قابل  دفاع  است  ؟  تازه مگر حساسيت  وضعيت  سياسی  و  ژئوپليتيکی  آنها  با  وضعيت  کشورهای  خاورميانه  و بويژه  ايران  قابل مقايسه است ؟ 

ايرانی که درچارچوب استراتژی  کلان " جهان تک قطبی "  و در جريان  شعله ور شدن آتش " جنگ جهانی چهارم " ، همراه  با " چين" ، " هند"   و " روسيه " ،  يک  پای  بالقوه  ولی  ثابت  " کشورهای محور"  در مقابل  " نيروهای ائتلاف"  به رهبری  ايالات  متحده  می تواند  باشد  و به همين  اعتبار هم  يکپارچه  و قدرتمند ماندن  آن ، همانگونه  که  قدرتگيری  دوباره  فدراسيون روسيه ، ازاساس با منافع استراتژيک گلوباليستها در تضاد است .

کوتاه  سخن ،  طرح  شعار " فدراليسم " به معنای  تقسيم قدرت  بر مبنای  قوميت  ،  که به  حمايت  موسسه  " اينتر پرايز" هم  آراسته  گرديده ، در شرايط کنونی  شعاری است ارتجاعی  و  ضد انقلابی که تنها به رشد شوينيزم  عظمت طلبانه  فارس  و  کرد  و  عرب  و  آذری  و  بلوچ  ياری  رسانده  و درنهايت  نيروهای ارتجاعی  قوم گرا  را در توازن قوای  نيروهای  سياسی  بالا  می آورد .

اينکه  سرنوشت " تهران  بزرگ "  که مکان  و ماوای  تمامی  قوميتهای  موجود  در ايران  نيز هست  چه خواهد  شد  و  در  يک  ايران  فدرال  بر پايه  قوميت  ،  تعلق  به کدام  قوميت  بايد  داشته  باشد ، خود  حديثی  ديگر  است .