يادداشت هفته : جايگاه ناسيوناليسم در استراتژی خلقها عليه گلوباليسم
تبديل معضل اتمی توسط رژيم " جمهوری اسلامی " به " مسئله ملی " و سوء استفاده مداوم اين رژيم ضد ملی از ظرفيتهای ناسيوناليستی جامعه ايرانی در تقابل با تهديدات خارجی از سويی و خيز نهايی و همه جانبه سرمايه فرا ملی برای تسخير و از ميان برداشتن هويتهای ملی ، بازارهای ملی ، ارزشهای ملی و تحميل يک سيستم ارزشی واحد بر جهان آتی ، ضرورت برخورد اصولی " جبهه انقلاب " را با اين مقوله ، بيش از هر زمان ديگری در دستور کار قرار داده است .
ناسيوناليسم عظمت طلبانه در مفهوم شوينيستی آن در طول تاريخ هيچ دست آوردی بجز خون و درد و ويرانی برای بشريت به ارمغان نياورده است . ناسيوناليسمی که در عمق خود مرزی با راسيسم در مفهوم کلی آن نداشته و نمی تواند هم داشته باشد .
" جنگ جهانی اول" نقطه اوج وحشيگری اين ناسيوناليسم عظمت طلبانه است . آلترناتيو انقلاب در آنروز هيچ چيز به غير از" انترناسيوناليزم " نمی توانست که باشد .
امروز اما مختصات جنگی که در آن قرار داريم ( جنگ چهارم ) ، زمين تا آسمان با جنگهای گذشته متفاوت است و به همين اعتبار نيز ابزارهای آن ، چه آنهايی که مورد استفاده ضد انقلاب گلوباليستی ــ فوندامنتاليستی قرار می گيرند و چه آنهايی که بايد برعليه اين " جبهه ضدانقلاب جهانی" و توسط خلقها و " جبهه انقلاب " بکار گرفته شوند ، متفاوت و از جنسی ديگرند .
" واقعيت آنست که بدون شناخت درست ويژگی های " جنگ چهارم " و آماجهای مترتب بر آن ، فهم ابزارهای مورد استفاده در اين نبرد پيچيده ، بسادگی ميسر نيست !
عنصر غالب در اين جنگ نه عنصر نظامی که عنصر فرهنگی است . برهمين اساس هم هست که تئوری " جنگ تمدنها " توسط نظريه پرداز تيم بوش ، سالها پيش از " يازده سپتامبر" طراحی و عرضه می گردد.
در اين راستا ، تهاجمات نظامی تنها يک نقش حاشيه ای را ايفا می کنند و نه بيشتر ! هدف اشاعه و تثبيت " فرهنگ برتر " ! و جا انداختن " سيستم ارزشی " يکسان در ميان مردم جهان به مثابه ستون اصلی و ضرورت بنيادين تشکيل " حکومت جهانی واحد " و آخرين پله نردبانی است که پله های پايينتر آن يعنی ايجاد پايتخت جهان در نيويورک ، پارلمان جهان تحت نام " سازمان ملل متحد " ، بدنبال " جنگ جهانی اول " و بنيانگذاری ارتش واحد جهانی تحت نام ناتو و سيستم بانکی واحدی بنام " بانک جهانی" و تمرکز سياست واحد پولی دنيا در کادر" صندوق بين المللی پول " و خلاصه قوه قضاييه واحد جهانی تحت عنوان " دادگاه بين المللی لاهه " و " تريبونال " ، به اضافه " پليس بين المللی " محصول و دستاورد دو جنگ جهانی ديگر می باشند .
به اين می گويند : نظم نوين جهانی
برگرفته از سلسله مقالات " چشم انداز " 18 ديماه 1383
در برابر جهان و انسانهايی که مخاطب اين " نظم نوين " هستند ، سه راه بيشتر متصور نيست !
يا بايد به آن تن داد و خود را با آن منطبق کرد .
يا در تقابل با آن در دام فوندامنتاليزم جنايت پيشه يهودی ــ مسيحی و اسلامی اقتاد و در به خاک و خون کشيدن دنيا شريک شد .
و يا با ارائه " آلترناتيو انقلاب " به پايه ريزی جبهه ای همت گماشت که در نبرد با گلوباليسم و فوندامنتاليزم ، توان سازماندهی نيروهای اجتماعی و عناصر ترقيخواه در سطح جهان را دارا باشد .
تا زمانی که اين آلترناتيو شکل نگرفته است ، خورده شدن نيروهای اجتماعی در منطقه خاورميانه بطور خاص و کشورهای موسوم به اسلامی بطور عام توسط بنيادگرايی اسلامی ، امری طبيعی خواهد بود.
اين آلترناتيو بايد بتواند ضمن ارائه ساده و قابل فهم آماجهای انقلاب ، ابزارهايی را که می توان بر عليه گلوباليسم و در مسيری اصولی بکار گرفت ، به هيچ قيمتی به بنيادگرايی واگذار نکند .
يکی از اين ابزارها که از ظرفيتهای قابل ملاحظه ای برخوردار است ، " ناسيوناليسم " است . همانگونه که خود " اسلام " بطور عام و در همين راستا " تشيع " نيز بطور خاص از چنان ظرفيتهايی برخوردار است که سازماندهی نيروهای اجتماعی در ابعاد کلان بدون استفاده بهينه از پتانسيلهای نهفته در آنها بسا مشکلتر و بعضا غيرممکن خواهد بود .
از سوی ديگر واگذاری اين خاکريزهای خط مقدم به بنيادگرايی مذهبی نه فقط به معنی محروم نمودن خود از اين ظرفيتها که مهمتر از همه دادن بهانه مکفی به دشمن گلوباليستی برای تهاجم به ملتهای استقلال طلب و سرکوب هرگونه عدم تمايلی نسبت به تسليم درمقابل " مونيسم فرهنگی" و " کسمو پليتيک " اهدايی آنان می باشد .
" ناسيوناليسمی" که در کنترل " آلترناتيو انقلاب " قرار داشته باشد در مرزهای " ميهن دوستی" و احساس مسئوليت نسبت به " منافع ملی" متوقف خواهد شد و " ناسيوناليسمی " که يا به صف مقابل رانده شود و يا به بنيادگرايی مذهبی واگذار گردد ، خصلت ارتجاعی خود را بسرعت بارز خواهد کرد و مرزهای " شوينيسم " و تقدس " خاک و خون " را براحتی پس پشت خواهد گذاشت .
امروز نياز جامعه ما به آزادی همچون نياز به آب و نياز به هوا ، نيازی است حياتی و بالمآل صرفنظر ناکردنی . اما تهديد غالب در شرايط کنونی استبداد نيست ! وابستگی است .
رژيم مستقر شده بر ويرانه های نظام " جمهوری اسلامی " ، هرچه که باشد ، رژيمی استبدادی نمی تواند باشد . پذيرش استبدادی ديگر نه اساسا
در ظرفيت جامعه ايرانی است و نه شرايط منطقه ای و بين المللی چنين رژيمی را ايجاب می کند . مهمتر ازهمه آنکه گفتمان آزادی ، گفتمان مسلط بر نه فقط جامعه که بر اکثريت قريب به اتفاق نيروهای سياسی زمانی نه چندان دور" مستبد محور" و" استبداد مدار" نيز گرديده است .
به اين اعتبار اگر چه دشمن اصلی و " تضاد عمده " ای که در شرايط کنونی ، بدون حل و فصل آن هيچ تضاد ديگری در جامعه ما حل شدنی نيست ، همچنان " استبداد مذهبی " حاکم می باشد ، " تهديد اصلی" اما ، سربرآوردن يک استبداد نوين نيست . وابستگی عملی و نظری يک " دمکراسی " جانشين هست !
متناسب با اين " تهديد اصلی" ، می توان به تشخيص درست عناصر بالفعل تشکيل دهنده " جبهه ضد بنياد گرايی ــ ضد گلوباليستی " و پتانسيلهای بالقوه موجود در جامعه ، دست يافت . " ناسيوناليسم ايرانی" يکی از همين پتانسيلها در شرايط امروزی است . سلاحی که می توان و بايد در تقابل با گرايش ارتجاعی به " فدراليسم " در مفهوم تقسيم قدرت برمبنای " قوميت" که از ارکان نا نوشته " طرح خاورميانه بزرگ" می باشد ، بکار گرفته شود .
بيژن نيابتی 27 شهريور 1385
يادداشت هفته ديدگاه