پیام منوچهر محمدی خطاب به مردم کردستان ایران و پدر و مادر خود

امروز وارد بیست و هشتمین روز اعتصاب غذای خود شدم که پنج روز آخر آنرا در اعتصاب غذا  با آب و چای بدون قند به سر می برم اما برای نوشتن نامه اخیر ، چاره ای جز استفاده از قند ندارم تا فکر، فرمان به قلم برد و قلم هم با یاری گرفتن از فکر، ذره ای یاریگر من درنوشتن شود .

اولاً ، قبل از هر چیز ، اینجانب شهادت هموطنان کرد را به خانواده بزرگوار آنان و نیز کرد زبانان و دوستانم رهبران حزب دموکرات کردستان و تمامی ملت ایران ، تسلیت عرض می کنم .

ثانیاً ، از خانواده ام به خصوص پدر و مادر عزیزم ، می خواهم به جای تنها ، تلاش و دفاع از اعتصاب غذای من ، اول از کرد زبانان آریایی نژاد ایرانی الاصل که برای آزادی و رهایی از استبداد و بی عدالتی ، آغاز گر قیام دموکراتیک سال جدید شدند و مسئولین نظام به جای دلداری و تمکین به مطالبات آنان ، با گلوله های آتشین تفنگ به پاسخ آنان بر آمدند وبسیاری در این راه ، مظلومانه شربت شهادت نوشیدند ، دفاع به عمل آورید و هر نوع حمایت و دفاع از مرا با حمایت و یاد مردم کردستان ایران آغازکنید . و در مرحله دوم از آقای گنجی که شرایطی بدتر از من دارد ، یاد و حمایت نمایید . در نهایت هم ، وضعیت وخیم من و جدی بودن اعتصاب غذای مرا به دنبال هدف آن ، از هر طریق ممکن به گوش مردم ایران و تمامی مجامع سیاسی و حقوق بشری داخل و خارج مرز برسانید چرا که تنها و تنها ، اینگونه حمایت ، عین عدالت و انسانیت است و مطمئنم در فردای آزادی ایران ، تاریخ و ملت هفتاد میلیونی ، به پاکی و نیکی از این فکر ، یاد خواهد کرد . و نیز بدانید پدر و مادر عزیزم ، من عدالتخواهی ، دموکرات منشی ، انسان بودن و پاک زیستن همیشگی را از شما آموختم و هیچگاه هم ، آموخته های اخلاقی و انسانی از شما را از یاد نخواهم برد و امیدوارم عملکرد تبعیض آمیز و غیر دموکراتیک انسانهای داخل و خارج د رمورد فرزندتان و نیز دیگران ، شما را به عکس العمل و فاصله گرفتن از آموخته های صحیحی که به من آموختید وا ندارد. چون همین رفتار تبعیض آمیز ، غیر دموکراتیک و خودی و غیر خودی  برگرفته از افتراق افکنی انسانهای ناراحت اما قادر سیاسی و حقوق بشری داخل و خارج مرز بود که پیروزی و آزادی نهایی ایران و ملت ایران را به تأخیر انداخته است . باشد که خانواده من همچون آنان ، شریک و هم مسیر این راه سقم و ناصواب نباشند و با درد آزادی ایران ، مثل همیشه راه حمایت از همگان و اتحاد را در پیش گیرند هر چند به سلامت فکری و روحی خانواده ام دراستمرار این ره انسانی ، اطمینان حاصل دارم .