|
گاهی است که مرگ معنی آزادی ست برای فرزندان شجاع مردم ایران کاوسی ها گاهی ست که مرگ، معنی آزادی است ویرانی تن،نهایت آبادی ست آمیخته گاه اشک غم با شادی ست وقتی که به مرگ زنده رسم رادی است *** در زیر طناب دار این خنده ی شا د در ثانیه ی آخر قبل از میعاد گو چیست بجز نشان پیروزی داد در مطلق دین پناهی استبداد *** درموسم خامشی دهان وا کردید با مرگ حیات خویش معنا کردید از نقد حیات آنچه پیدا کردید یکباره نثار گام فردا کردید *** شد آینه، رویتان، به هنگام سفر تا خلق کند به چهره ی خویش نظر این خنده که بشکست ز جلاد کمر یعنی که شکوه خلق باشد برتر *** شیخان به خر مراد خوش مینازند بر خون و سرشک مردمان میتازند پیش از همه لیک کاشف این رازند در بازی آخر، بخدا میبازند! *** سی سال گذشت و دارها از پس دار برسینه ی پور و دخت مردم رگبار ای شیخ نگاه کن تو در آخر کار مرگ از تو به شرم و زندگانی بیزار *** دانم زهنر نیست فراتر آری در میهن من ولیک دانم باری از شعر و خطابه بر نیاید کاری الا که به همسایگی رگباری 4اوت 2007 تو خندیدی... به آنان که هنگامِ مرگ درخشان و خندانند تو خندیدی دل ات گریانِ من بود حریقِ هق هق وُ حرمانِ من بود چه سرگردان وُ پنهان بغضِ لرزان درین کاشانه او کیوانِ من بود به زیرِ سقفِ این کیهانِ ویران نشان اش بخشش وُ بارانِ من بود چراغِ مُرده در بادِ تماشام یکی لبخنده اش رخشانِ من بود جگر می سوزدم در گُرگُرِ اشک! درین دریا دل اش مرجانِ من بود شرر در چشمِ من شورشگری شد عروج ات عرصه ی عصیانِ من بود ازین پروازِ شورانگیزِ بی پَر ستاره سرزد وُ سامانِ من بود ز دستِ بسته ات طوفان طلوع کرد جهانِ خفته را جَولانِ من بود تو خندیدی، حقارت سهمِ سفاک به تاریکیِ تن، تابانِ من بود چه دیدی بر سرِ آن دارِ بیداد؟ همان بیداری ات درمانِ من بود پس از تو تُندری در جانم افتاد تویی آغاز وُ «من»، پایانِ من بود شکوهِ شعله اش شاباشِ شب شد زمین وُ آسمان خندانِ من بود اگر زین پس نسوزم از پیِ تو چه سان گویم صدا حیرانِ من بود فغان از ارغوانِ نو شکفته! پریشان شد ولی انسانِ من بود ازین بُستان دگرباره گُلی رفت به روزِ انزوا مهمانِ من بود رضا بی شتاب 2007/8/7 |
