سیمرغ

  به احمد باطبی و اهتزازِ پیراهنِ خونین و آن شجاعتِ رشک انگیز           

یک شب ز شکیبم دلِ شکاک بگریید

بر سیمِ سخن روحکِ هتاک بخندید

وز غربت ما طُرفه ی انکار برآمد

از آینه صد تُحفه ی عطار درآمد

از ذهنِ برهنه شبِ ما گشت منور

من او شدم او من همه گشتیم مصور

از صورت و معنا شده شفاف در ابعاد

با بوسه و رقص آمده دلدار به میعاد

سیمرغِ من و او چو شمایید بیایید

از خانه و جان گردِ تکبر بزدایید

این هرزه گیان را چو بروبید به بادی

وان خانه خیابان شود از شورش و شادی

آیینه ی آزادیِ فردا به کف افتاد

هان هلهله کن دل که بر اندام تَف افتاد

این آینه از دست مداریم و بخوانیم

زنگار نگیرد دل اگر آدمیانیم

چو صیقل زند این عقل، درون را و برون را

بیرون کند از خانه مگر ظلمِ فزون را