«ترانه» ی تن ها

برای ترانه ی موسوی

زیباترین ترانه ی تن ها

هنگام که آهنگِ گامها

هنگامه می کند به پا

صداست، صدا در صدا...

با «نُت» های سوناتِ مهتاب

گفتی که موسیقیِ ققنوس می خندد

تا راه بر تیره ی سکوت وُ کابوس ببندد

صدای توست در زایشی تازه از آتش

تا در کوچه های مشوشِ جهان فانوس برافرازد

در ساعتی تاریک که تویی اسیر؛ «ترانه» ی تنها

عقربه ها چو عقربی غریب وُ در نقاب

سُرمه ی مرگ در دهان و چشم روز می پاشند

تا تباه کنند تو را

آنگاه که زندگی از تو فخر می خَرَد

گرفتار نباید بود به چنگ وُ چنگالِ دشمن...

حال که با سایه های سبز در سفر شدی

از لا به لای نیزارِ آغازِ زمین

لای لایِ دلِ مادران

- نَفَس فِسرده سوگوارانِ سالیان-

با لابه های باد در بی محابا

هماره سُراید ز سبزه های سوخته ی وطن

قساوتِ قصاب را قصه می کند سحاب

به نی لبک های کودکانِ اکنون

به بادبادک های سبزِ عصر

کیست ورّاقِ غصه های قرن

جز این «ترانه» ی تن ها؛

مزامیرِ زنگار رنگِ زهدانِ آرزو!

نارنج و نار می تراود از خوشه های روشن

بر خشت خشتِ خورشید

با حاجبانِ جهل

بذرسوزِ دوزخِ اندوهمندان

چه بگوید گلو گشاده شعرِ سهل

سروش چه کند با شَمَن!

دیدی چه کرد

«ترانه» با فتحِ دفترِ فردایِ آفتاب

کبوتری به کِتفِ کوه

«ترانه» بود وُ نغمه ی شکوه

در «عینِ» عشق عیان وُ شقایقِ قاف

حکاکِ این حکایت ست بر نبضِ زمان، زندباف

«ترانه» ی تلخم وُ تنها نبوده ام

سوگند به جانِ آنکه طراوتست و ترنّم

وآواز می دهد آزادیِ تو را

- با پیراهنی پیراسته از هنوز وُ همیشه-

مرثیه میراثِ سرزمینِ ما نبود

                                                            رضا بی شتاب        2009-07-25

http://rezabishetab.blogfa.com

پویان انصاری      

Pouyan49@yahoo.se

هزاران نفرین مادران بر ...

دست در دست

                   زن و مرد

                         جوان و پیر

                                       در کنار و دوش به دوش هم

برخاستند و با اهریمن ِ پلیدکژ آئین

                                      جانانه جنگیدند

جوانی بود خوشرو و جسور و پاک اندیش

                                              که نعره اش

                                                        لرزه می انداخت

                                                                     بر پیکر ِ اهریمن ِ بُزدل و ترسو

پیشاپیش ِ سیل خروشان تودها

                                      روان بود

                                              آن جوان برومند ِ نسل ایران فردا

زمین و آسمان می گریستند

                                   در پی گام های بی باک او

 که می شتافتند از پی رزم

                                 با دشمن ستمگر خونخوار

چرا که می دیدند

                   بزودی، خون ِ پاک او

همانند سیل و توفان و صاعقه

                                   مبهوت خواهد کرد

                                              دشمنان ِ ملتِ ستمدیده دربند را

دیگر  “سکوت " جایز نیست

                                  بود بانگ پُرخروشش طنین انداز

پس برخیزید و برکنید

                          ریشه این دشمنان قسم خورده خلق را

ناگهان هق، هق ِ زمین و آسمان

                                       فریاد شد

                                                  و گُلگون گشت

                                                                  سنگفرش خیابان از خون سهراب

کُشته شد سهرابی دیگر

                               و باز نهال " آزادی "

                                                 آبیاری  گشت از خون جوانان میهن

پُر ستاره است آسمان ایران زمین

                                       از سهراب های به خون خفته، در زمین   

هر ستاره که بر زمین افتد

                            عاشقی دگر، بپا خیزد

و اما گوش کُنید

                 ای قاتلان بی فردا

چه پاسخی دارید

                   برای قتل نداها و سهراب ها؟

بترسید از نفرین مادرانی

                           که هر شب تا سحر

به امید صدایی از در

                       چشم فرو نبستن در شب

هزار نفرین آن ماداران داغدیده

                                   بر شما باد

                                             ای خفاشان در کمین ِخون جوانان  وطن نشسته

ای کور شدگان ِ مسخ شده در قدرت

                                      به سر رسید، آن سکوت سی ساله مُستمر

محال است سکوتی دگر

                          بین تو و نسل سرکش  و روان بسوی آزادی

تا ریشه ظلم وستم نشود کنده

                                 پیکار جوانان با شما، نگیرد پایان

سیلاب خون نداها و سهراب ها

                                   همچون زُلالی پاک

                                                      می کُند درخت آزادی را آبیاری

ای تبهکاران بی مایه، باشید آگه که

خلق خروشان نمی نشیند در سوگ

                                          به سوگ نشستن، کار دیکتاتورهاست در پایان

و اما حرف آخر!

              با تو ای تشنه به خون جوانان وطن

فردای شما، پاسخ به تاریخ است

                                   فردای نداها و سهراب ها، چشن آزادی ایران است.

پویان انصاری      

Pouyan49@yahoo.se

گُمنام

گذشت آن شب های آرام

                        چون اقیانوسی بی موج

به حرکت در آمدند

                  طغیان موج ها، در پی آزادی          

آرام آرام فراموش شد، شبهای تاریک

                         زیرا که  شکست، آن انبوه سیاه ترس

وحشتی سُترگ

            گرفت وجود کفتار پیر ِخون آشام را

                                       و سیل خروشان را باور کرد

به جنگ نظام اش آمدند

                     جوانان، برای سرنگونی

اژدهای پیر، در حال افتادن از تخت

                             می آزد دست به هر حربه و نیرنگ

کاسه صبر، سر آمد

                  هرچه بود، بهانه ای بود

                                        برای ابراز وجود

شکست آن سکوت مرگبار

                      تکرار شد، 18 تیر

                                      آن حماسه جاودان

رو در رو  با جنایتکاران ِ روزگار

                        که می آشامیدن سه ده

                                              خون ملتی بیگناه

 در نبرد با دژخیمان خونخوار

                           و پاسداران جهل و نکبت 

مبارزه ای بی امان در گرفت

                         کوچه به کوچه ، شهر به شهر

با دست خالی

           ولی با سری پُر شور

                            وَ قلبی گرم و پُر امید

                                            گشت آغاز آن نبرد ِ نا برابر

اُفتاد نیروی توحش، به جان مردم

                          اما، سیل خروشان توده ها

                                              ایستاد در برابر سپاه ظلم

او قطره ای بود از آن نسل خروشان

                         دختری بود با چهره ای آراسته

                                              پوشیده رُخسار با دستمال

مشت گره کرده سلاحش بود

                        فریاد زنده باد آزادی، پیامش بود

روبرویش پاسداران حجاب اجباری

                            در یک دست تفنگ

                                        در دست دیگر، دشنه

اُفتادند به جان دختر ِ پاسدار ِ ایران زمین 

                          شکافتند قلب جوان او را با دشنه 

فریاد او علیه آدمکشان

                     گشت زمزمه ای بر لبان خونین اش

ناگهان دو چشم زیبایش به آسمان

                      که شاهد بود این جنایت را،  شد خیر

لبانش از زمزمه، باز ایستاد

                       چشمانش، در انتهای افق ماند ثابت

شاید در نگاهش، می دیدی پشیمانی را

                       می گفت با تو، این واژه های ناگفته

                                                      چرا با دست خالی؟

در مقابل این جلادان تا به دندان مُسلح

                                           باید ایستاد

                                               راستی، چرا با دست خالی ....

او هم " ندا " شد

                  ولی گمنام

نه نامی از اوست

                نه عکسی، نه نشانی

او گُمنام رفت

               او گُمنام رفت

                                مانند گُمنام های دیگر ...

من يك زنم، يك انسان

انديشه ام با يك چرا آغاز شد

ايستاده بر آستانه ي ويراني خويش

من شرح درد انساني ام، اي همدل عزيز                                 

آمده از سرزميني كه اش

آوار و بي پناهي است

دار و درد و حلق آويز

نيست تازه سرودي

كهنه زخمي هست

بر جراحات يك پيكر                                                

بر قلبي تكيده

خفقان و داغديدگي

بي توقفي، يكسر

در اندوه ارغواني اين شب

ماهي بركه

پرنده اي بي تاب

وحشت آنكه بي فريادي

بسپرندت بي كفن

در عمق يكي بلعنده تالاب

تبعيده ايي خودخواسته ام

آي.... آخر، ماندن پناه نبود

رفتن نيز نه يكي گريزگاه

كارام گيرم چو يكي مرداب

خشت خشتش را بيداد

گور انسان ساخت و آزادي

نه هشيواري امان مي خواست

كه عصيان را همه در خواب خراب

چندان كه به حماقت  برتنم

لذت زنانگي را تيغ بركشند

به جهل سياه زمان

در انكار هر چه حقارت و بند و سنت

با جاري رودخانه گشته هماغوش

به نيشخندي سخت تلخ و عريان

سرشكسته در انزاويي نوميد

جنازه ام را سوزاندم

در گوشه گوشه ي آن ديار بود آري

تا در بستر تحقير و تسليم و تن سپردگي

گنديده گي هولناك برده گي را پارو كشم باري

در زندان و شكنجه گاه

رگ هايم....اي واي

رگهايم را با محك عشق

به تماشاي فوران شعور نشستم

تا به تازيانه و زنجير

ره به راز تاروپودم نبرند

در آن سياهچالهاي متروك

به شقاوت داري خودبرپاساخته

معصومانه گردن سپردم

تا آواي انساني ي عصيان را

برگلوي رهايي نبرند

آنجا كه لبهامان را بردوختند

آزادي چون حناقي در گلوهامان برآماسيد

تا انديشه ام را پرواز دهم

بر بال روياهايي سپيد

بر زخم هاي اعتراض من تنها

تلخي شكفت و درد،

 درد، درد روييد

در انجماد سربي نفس ها

به سماجت، بي پروايي

رهايي را جستم

و در هر اعدام

قلبم را چون شكوفه ي محبوس ياس

به طاعون سربي گلوله ها سپردم

وبرحصار اين شب موذي

دروازه هاي بسته

قفل هاي پرزنگار

پنجه فكندم، شوريدم

در قلمرو خوف انگيز فرومايگاني چند

كه مرده مي زايند و ديگر هيچ

فرياد برآوردم

آي.... گرسنه گان، برهنه گان، زندانيان

مرده نيستم

من نيش مقدس زنبورم

يك زن

گستاخ و عاصي و معصوم

معجزه ي بارور مجالي پنهان

يك انسان

مهناز قزلو

Mahnaz_ghezelloo@hotmail.com

براي نجات يك لبخند

براي نجات يك نگاه

براي نجات يك قلب

كه مي ايستد روي تيرك اعدام

براي تيمار يك اندوه

براي التيام يك درد

براي نجات يك صدا

كه مي پيچد در همهمه اي گنگ در ميدان

چون مي آويزندش حلقه اي بر گردن

براي كشتزارهاي طلايي گندم

براي درختان سبز بلوط

براي مرهم زخم عميق يك عشق

تكيده بر خاكي سرد

                    درگودال

نامت را بنويس

زير واژه هايي تلخ

          در رنجنامه اي

                 چكيده بر آن اشكهاي يك انسان

18               آگوست 2008

سهم شکوفه‌‌ها

به هنگام که

آوازها‌ی ماه "‌مه"

روی سطح خورشید لبخند می زد،

ذهن بیدار تاریخ

منشور درد کار را

بر گرده کارگران حک می کرد.

ماه "مه‌"،

نفس ها‌یش را

از روی شبنم گلهای "‌هفت تپه‌" عبور داد

تا از بیداد خدایان

شکوفه در شکوفه باز گشاید

و همچنان فریاد‌ش را

در تموّج گیسوان بهار آواز دهد!

من نفس کشیدن‌های ما "‌مه‌" را

در تلاطم موجها‌یش دیدم

و دیدم

که شکوفه‌ها، کار را چگونه تقسیم می کردند.

ی. صفایی

27 آپریل 2008

زن

   به زنانِ میهن ام که آواز وُ زیبایی وُ زندگی وُ رهایی اند

زیبایی از تو زاید

زیباترین بیانی

بالاترین جهانی

همرازِ هر رهایی

لبخنده ات چراغی

در ظلمتِ شبانه

در این بسیطِ غربت

روشن تو همچو باغی

لالایی ات روان را

آوازِ جاودانه

همرازِ بیکرانی

گهواره پُر گُهر شد

جانها همه شرر شد

تو قامتِ قیامی

اندیشه زایِ مایی

دُردانه ای یگانه

داناترین ترانه

در اوجِ التهابی

دریای این زمانی

مواج وُ جان فزایی

بر جان تو ترجمانی

گم کرده آشیانه

آغوشِ تو نشانه

در نای نی نوایی

غوغای ارمغانی

مهر وُ مَه از تو زاید،

در گردش عاشقانه

گر زنده مانده دلها

از تو، بها، بهانه

هر واژه مستِ دستت

پژواکِ واژه هایی

تو ذاتِ هر سپهری

ذراتِ هر شعوری

باران به خشکزاری

استاره در سرانگشت!

عشقت چو کهکشانی

گر، می وزد بهاری

گرمای روزگاری

مقصودِ هستِ مایی

ما از تو زندگی را،

آموختیم؛ خدایی

                                          رضا بی شتاب

                                                       2007-12-26

شب بلند

فريدون گيلانی

gilani@f-gilani.com

شبنم آنقدر نبود

كه صبح

صدای بال ستاره يخ بزند

و كسي مثل پاسخ هاي تو

شب بلند را از زمين جمع كند

وقتي همه بر شانه هايم مي گريستند

تو منتظر بودي كه تيري ديگر به سينه ام بنشيند

و زانوانم را چنان بشكنند

كه نتوانم به مرز چشم هايت نزديك شوم

گمان نكنم بازهم بتوانم سپيده دمان

به ياد تو گلدانت را نوازش كنم

كاج رو به روي نگاهم آنقدر دلگير بود

كه حتي سپيدار برهنه ي همسايه اش

به آن همه سبزي مهمل در زمستان سرد

حسادت نمي كرد

نمي دانم از گوشم چه صدائي گذشته

و با پرده هايش چه رفته است كه آهنگ ها را

چنين دو گانه مي شنوم

و هر بوسه اي

دوبار از كنارم مي گذرد

پاسبان ها چنان چاق شده اند

كه خيابان به من تشر مي زند

دستبند هنوز خيالم را از پشت بسته

و هنوز احساس مي كنم كه تنم را

در باراني از كلمات آلوده

مي خواهند به يادگار در پياده رو بنويسند

آن همه ظهر تنومندي كه مرا به زمين زده اند

نگذاشته اند كه شبنم

با خيال راحت بر شاخه بنشيند

و به كليسا خبر بدهد كه مسيح

جهان را به اتهام جلجتا

مصلوب كرده است

شبنم آنقدر نبود

كه صبح

پرنده بركاج آشفته يخ بزند

و سنجاب هاي گرسنه دنبال دانه نگردند

احتمال دارد كه چريكي از اين پل بگذرد

و از آتش روزنامه فانوس بسازد

اگر فردا پرنده ها و سنجاب ها

صداي مرا در پياده رو پيدا كنند

مي توانم دوباره تو را ببينم كه گيسوانت را

در تنه ي شكسته ي من به عابران مي فروشي

و خيال مي كني كه گوش من

ديگر صداي خراميدنت را نمي شنود

و دغدغه هايت را

در لباس پاسبان ها مخفي مي كند

احتمال دارد كه فردا

كشيش ها اعتراف كنند كه مسيح اشتباه كرده

و مسجديان بفهمند كه دانشگاه

پادگان جديد خدا نيست

اگر بازهم پاسبانان مرا به پياده رو بدوزند

هميشه منتظرم كه پرنده اي در بلندترين شاخه بنشيند

و عاشق

از اين گونه آشفته سياه جامه نباشد .

بيست وسوم دسامبر 2007

 «برای دلارا دارابی و دُردانه های رنگین اش»

     از حضور...

از حضورت رنگ زیبا می شود

مَه مُهَنّا و «دلارا» می شود

از طنینِ تُردِ بی تابِ قلم

بومِ نقاشی ت گویا می شود

نرم نرمک چون خرامی در خیال؛

خورشیدِ خواب آلود گیرا می شود

هر شنِ خشکیده از آهنگِ تو

می رهد از خویش و دریا می شود

جویبارانِ جوان در اتحاد

چون خروشان رودِ شیدا می شود

از شکوهت باغِ غمگینِ غریب

می شکوفد از تو غوغا می شود

بی گمان رنگین کمان در دستِ تو

واله ای رخشان و والا می شود

گر گشایی گیسوان بر آسمان

سائل و ابلیس رسوا می شود

چون بکاری دانه در خاموش خاک

خاک خنیاگر وَ دانا می شود

نبضِ برگ و گل گرامی می زند

اشکم از عشقِ تو پیدا می شود

ای شباهنگِ شگرفِ هر سرود!

بغضِ پنهانم چه پویا می شود

جانبِ جان ات عزیزِ روزگار

هر ستاره از تو جویا می شود

هر نسیمِ خسته کز سینه کِشم

پیشِ چشمان نقش ات انشا می شود

این تویی افسرده در دستِ حصار؟

بی تو کِی امروز، فردا می شود؟

در سکوتِ سردِ تندیسِ عسس

بانگ و فریادت چه بالا می شود

«سبز در سبز» است از سرخی رخ ات

شاهدِ چشمم تماشا می شود

ای«دلارا» آشنای روشنی!

از ستیزت مرگ حاشا می شود

خصمِ سنگ اندازِ سنگین سر، بمیر!

قامتِ قهرش هویدا می شود

از بزرگی رستخیزت شعله وار

دیوِ مردمخوار دَروا می شود

                                                                           رضا بی شتاب

                                                                            2007/7/20 

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

«سبز در سبز»= نام یکی از سی لحنِ باربد

«دَروا»= سرنگون و سرگردان

بهار آمد

بهار آمد، بهار مستانه آمد

زسوی دلبر و میخانه آمد

بهار آمد به کام دوستداران

رفیقان، یاوران، شب زنده داران

بهار آمد بشوید رنج و محنت

و گرد افشان شود عشق و محبت

بهار آمد، بهار ماندگاران

شود پیدا رخ سبز چناران

بهار آمد که تا بر هم زند این تیره شب

کند آزاد آزاد بلبلان نغمه بر لب

بهار آمد، بهار جاودانه

که زد مهوش سیلی بر زمانه

بهار آمد به آهنگ فریبا

به شور آمیزدش آن ساز شیوا

بهار آمد، بهار خرم و شاد

شود دلهایمان از غصه آزاد

فریبا مرزبان

        ولايتِ ابلهان

ابلهان، رقصِ ديانت ميکنند         در گمانِ خود، عبادت ميکنند

ابلهان، رقصِ کرامت ميکنند        در خفای خود، خيانت ميکنند

ابلهان، رقصِ نجابت ميکنند        در جفای خود، فضاحت ميکنند

ابلهان، هر دم جنايت ميکنند        در ضميرِ خود، شجاعت ميکنند

ابلهان، از دين حکايت ميکنند          در خداوندی وساطت ميکنن

ابلهِ اکبر، جنايت ميکند               در خيالِ خود، ولايت ميکند

شعر از عبدالرضا حيدری

" شگفتا "

به مناسبت 8 مارس روز جهانی زن

پیرهن خون گلی ات را

با حیله ای، با نیرنگ

3 / مارچ/ 2007

" سنگ باران 1"

ببار باران سنگ بر زن          زنی عاشق به بودن         ببار باران سنگ بر  زن

بگسل تکه ی جانش               که می میرد به قربانی.

و بگذار پیکرش                    در آغوش زمین میرد      نه در آغوش تو!

که  او گرم است و زنده،              ببار باران سنگ بر  زن

به احکام بیداد به شویش به سنگ           بگسل ز هم جسم رنجورش

و بگسل از بند استخوانش             که اوست            ز جان خویشتن آزادِ آزاد

که اوست از برای خویشتن آزادِ آزاد        ببار باران سنگ بر  زن

که می زاید تو را   از جنس بودن        و می گرید

در این بودن،     می زاید تو را         از درد       می زاید تو را از فقر

و می میراندت با خود      که گرمایی دهد بر پیکر سردت،

ببار باران سنگ بر  زن         که احکام الهی را پاس می داری

به هر پرتاب       آهسته می خوانی با آهنگ

و بیرق افراشته را آن زن            می برد بر دوش

به زیر خروارهای سنگ       ببار باران سنگ بر        زن     " سنگ باران 2"

می بارد اینک سنگ          که در من فرو پاشد

تمام شوق بودن را            نهال با تو زیستن را

در کشد در خاک!             چو در آغوش بودن

با پریشان حالی مجنون شود پیدا، رخ هستی     ز سیمای زنی گلگون                 

  10 اکتبر 2006

بَر سَرِ راهِ مساجد  مَنشين ای انسان              

                                                                   که امام را زِِ ترحم نبوَد، هيچکاری

به درِ حجرهء  ملا، تو مَکُن هِی  زاری             

                                                     که ديانت نبُوَد، بِه زِ شبی ميخواری

همه احکام، که اسلام  پيامش آورد                

                                                   نبُوَد هيچ، بجز درد وُ غم وُ بدکاری

تو نشان از کَرَمِ دين، مَگَر کِی ديدی                 

                                                          که چنين پَست  نشستی وُ  کُنی تو  زاری

مَردِ عاقل همه دين را به مضاحش گيرد                

                                                 چو خِرَد را نبوَد حکم، بجز بيداری

پس بسوزان همه منبر وَ مساجد يکجا                  

                                                                 تا  نماند اثری ، از همهء اين خواری

وَ برای کَرَمِِ ايزدِ منانِ خويش                    

                                               تو مجو حکمِ شفاعت، زِ قبری خالی

تا به آنروز  که " الله"  بتو حکم  کند                     

                                                                ندهد  جهلِ تو را ،  ايزدِ يزدان ياری

تو بپاخيز ازين خوابِ پر از فتنه وُ شر               

                                            چو نجاتی نبوَد از همه اين شر، بجز بيداری

گوی وُ ميدان همه امروز بدستِ من وُ توست                

                                                                  تا که از بهرِ رهايی، بکنيم پنداری

وَ اگر باز درين خواب تو باقی مانی               

                                                                    نطلب از کَسِ ديگر، که رساند ياری

انتظارِ دِگَری نيست، اگر در خوابی                   

                                                     تا بميری در اين مضحکهء دينداری

پس مناره بشکن، گنبدِ او آتش زن                

                                                                   تا نگيرد خِرَدَت را، دگر بيگاری

ما  اهورا  را  پرستيم وُ شما الله را                       

                                                           اين تفاوت بينِ ماست وُ  اين کجا وُ آن کجا

اين يکی لطف وُ صفا را، آن دگر ظلم وُشرر          

                                                           خود ببين ايندو  خدا را ، اين کجا وُ آن کجا

حال که ديديم هر دوی آنرا در اين غوغا جهان          

                                                         پرسشِ امروز در اينست، اين کجا وُ آن کجا

گریختم.......                       

  گریختم

با کوله ائ از ستاره و خورشید

تا بامداد را دمیدن

از یاد نزدایند

و بیداد را

دادخواهئ!

گریختم

آرئ

گریختم

با کوله ائ از

هزار فاجعه

داغ

دار

دام

و گورهائ بئ نشان

با گل افشان هر تابستانش

گریختم

با کوله ائ از اشک و

آه و

فریاد مادرم

مادرانم

که آتش دادخواهئ را

در ظلمت نابگاه

و ناروائ خدائ آلودگان

هنوز

برافرورخته مئ دارند.

گریختم

آرئ

گریختم

با کوله ائ

که فریادش

کابوس جنایت پیشگان خرافه مستئ است

که جهانئ نفریبانند

و سورشان سوگ

به بزم هماره در تلاوت مرگ

که  سلیطگانٍ آیه و شلاق

زوزه مئ کشند

به رنگ بردگئ

عزا

به بلاهت و تزویر!

گریختم

آرئ

گریختم

با کوله ائ

از جوانه و عشق

با فریادئ رساتر

که آینده از آن ماست

و دمیدن سحر

در خاک من

بئ انکار!

  پیشکش به یاران دلتنگٍ وطن که از  وطن گریخته   وطن ندیده   اند از آن  پس

گیل آوایئ

براي كبري رحمانپور

آي ... آدمي… آدمي… آدمي…

من از صداي خود زير آوار مي ترسم

از تپش هاي قلب خود، گاهي

كه مي زند خود را به ديوار مي ترسم

مكافات تولستوي را مي خواندم

چقدر از نكشتن نابكار مي ترسم

زَهره مرگ ندارم، كبري گفت

از اين همه دار، واي مي ترسم

هراس از اتحاد ما، دردشان اين است

از اينكه نباشي همراه مي ترسم

زنم من باوركنيد يك انسان

از اين شقاوت بيمار مي ترسم

مهناز قزلو

سوئد – گوتنبرگ

Mahnaz_ghezelloo@hotmail.com

مجوس

 رضا بی شتاب

مجوسم من به زُنارم نگه کن

به سرخیِ بِه از نارم نگه کن

انارِ دل چو کردی دانه دانه

به گیهان خفته! بیدارم نگه کن

دلی دُردانه و دیوانه دارم

همین همدم به دیدارم نگه کن

به عشقِ تو وطن بیمار و در بیم

طبیبم گرگ و تیمارم نگه کن

هجومِ اهرمن خانه تبه کرد

درین خواری تو غمخوارم نگه کن

اهورا! روشنی بخشِ دیارم

به زیرِ ظلمتم بارم نگه کن

نظامِ زندگی در ذلت افتاد

برین خوان خار و آثارم نگه کن

سرود و تارِ من بشکسته اغیار

درین ویرانه تاتارم نگه کن

چو ساغر سَم فزون در دستِ ابلیس

به این ساقی سبکسارم نگه کن

سگ و کفتار بر سفره به جنگ اند

سپاهِ آه و سالارم نگه کن

گرفتارم به چنگِ گرگ و دجال

جهانا! دامِ خونخوارم نگه کن

گُلان را کرده در پوشش چو جاهل

ازین پستی تو دستارم نگه کن

به پستو برده رفتارِ پرستو

خزانِ زودِ دلدارم نگه کن

زند شلاق بر پشتِ شقایق

شقاوت بیش ازین زارم نگه کن

سزا دادی تو آزادی به زندان

شِگَرفم من تو عیارم نگه کن

نشانِ مار می جویی تو در ماه!

برین طارَم تو طرارم نگه کن

به تکراری مکدر کرده تاریخ

حماقت را به خروارم نگه کن

درین بازارِ پُر آزار و تزویر

حقیقت مرده اقرارم نگه کن

زِ مرگِ گرم و درسِ سردِ دژخیم

درین وحشت نگهدارم نگه کن

دهانِ اختران می دوزد این شوم

چو مرغِ آتش اسرارم نگه کن

همه سال و همه ماه ات پریشان

ازین نکبت سبکبارم نگه کن

می و نی شوقِ شرقی ام شمایل

به این پروانه پرگارم نگه کن

منم بیزار ازین آلوده دامن

دمی بنگر تو انکارم نگه کن

حریمِ ابلهان پایندگی بود؟

برین اوهام مُردارم نگه کن

چو کابوسی کند تخمی به کابوک

درین مخروبه یکبارم نگه کن

زهی گوهر که گم شد از نهادم

همه دندان علفزارم نگه کن

چو کاس و داسِ دست او منم من

کرامت کن به کردارم نگه کن

نهفتی حرفهای هر بهارم

پریشانگو! به پندارم نگه کن

سخن در سینه می سوزد خدا را!

بلی گَبرم به گفتارم نگه کن

سخن از خصمِ قصابان چه حاصل

منم برده خریدارم نگه کن

عتاب و لطفِ این بیگانه وحشت

ازین هاری، تو زنهارم نگه کن

جهانی روشن از عشقِ تو بودست

بیا مانی رخِ تارم نگه کن

هلا مزدک تویی خورشیدِ کُشته

بیا محصولِ انبارم نگه کن

تویی همزادِ آزادی و مزدا

تو ای بابک دگربارم نگه کن

سیاهی چیره شد بر چهره ی ما

به خاکستر تو گلزارم نگه کن

تماشا! ماهِ نخشب مرده در چاه

بدین شیدا وفادارم نگه کن

عزیزا روزبه! فرزانه زَندیک

تنورت سوخت، تب دارم نگه کن

عنانِ غلغله «بِه آفریدا»!

زِ کف مگذار و بسیارم نگه کن

تو ای«استادسیسِ» هرچه عِصیان

درین دِهشت تو هشیارم نگه کن

رهایی در دلم آواز می خواند

گرانجانا! به هنجارم نگه کن

فریب و فتنه فردا را فنا کرد

منم طغیان تو پیکارم نگه کن

علم بر بام باید کوفت اینک

چو کاوه می رسد کارم نگه کن

تو ای زرتشتِ آتش نوشِ جاوید

چنین رقصی برین دارم نگه کن

" سنگ باران 1"

فریبا مرزبان

ببار باران سنگ بر

         زن

زنی عاشق به بودن  

ببار باران سنگ بر

         زن

بگسل تکه ی جانش

که می میرد به قربانی.

و بگذار پیکرش

در آغوش زمین میرد

نه در آغوش تو!

که  او گرم است و زنده،

ببار باران سنگ بر

           زن

به احکام بیداد به شویش به سنگ

بگسل ز هم جسم رنجورش

و بگسل از بند استخوانش

        که اوست

ز جان خویشتن آزادِ آزاد

         که اوست

از برای خویشتن آزادِ آزاد

 ببار باران سنگ بر

          زن

که می زاید تو را

از جنس بودن

و می گرید

در این بودن،

می زاید تو را

       از درد

می زاید تو را

       از فقر

و می میراندت با خود

که گرمایی دهد بر پیکر سردت،

ببار باران سنگ بر

          زن

که احکام الهی را پاس می داری

        به هر پرتاب

آهسته می خوانی با آهنگ

و بیرق افراشته را آن زن

می برد بر دوش

به زیر خروارهای سنگ

ببار باران سنگ بر

          زن

" سنگ باران 2"

فریبا مرزبان

می بارد اینک سنگ

که در من فرو پاشد

تمام شوق بودن را

نهال با تو زیستن را

در کشد در خاک!

چو در آغوش بودن

با پریشان حالی مجنون

شود پیدا، رخ هستی

ز سیمای زنی گلگون

 10 اکتبر 2006

چهار شعر از فریدون گیلانی

اردیبهشت 1385

gilani@f-gilani.com

هوای تاریک

صدای تو

مرا به روزگاری می برد

که ستاره از عابران رو نمی گرفت

شب از پاسبان نمی ترسید

و دختران در خانه ها نمی پژمردند

آرزوهای خزر را برایم نقاشی کن

و از جنوب برایم بخوان

که کشتی ها

چرا به موجی چنین چموش

اعتماد کرده اند

صدای تو

مرا در آب های شمال می شوید

و در کناره های خلیج

به یاد بچه هائی می اندازد

که منتظرند بمب ها را به خانه ببرند

و فکر کنند آسمان به آن قشنگی

زمین بازی آفتاب است

صدای تو

مرا به روزگاری می برد

که پدران زندگی را به خیابان نمی ریختند

و ساقه ها منتظر بهار بودند

دوباره صدایم کن !

هوای شمال و جنوب ایران تاریک است

دراین حریق

برشانه ی آخرین کشتی که در بندر آتش گرفت

نوشته بود :

باد رفیق ماست

و سفر در سفر بادبان

دل بر آب می زد

شب که در بار انداز تخلیه شد

آنقدر ستاره بر آب ریخته بود

که آتش دیوانه شرم کرد

نمی خواستم لبخندت را برباد بنویسم

به نامت آنقدر کبریت کشیده اند

که می دانم از باد

حریقی دیگر می سازی

این مرغ های گرسنه آنقدر ماهی خورده اند

که خواب دریا پریشان شده است .

گلایه

من با زندگی شعر می گویم

زندگی مرا به خاطر نمی سپرد

من با گیاه حرف می زنم

گیاه مرا به ساقه هایش راه نمی دهد

من با باغ می نویسم

باران مرا به درخت نمی بارد  

دانه هایت را برچین که عشق

مسموم شده است

اگر حنجره ی زمین را باز نکنیم

صدایم به شاخه ها نمی رسد

مثل گلایه بشکف که دوست داشتن

متاع راهزنان نیست .  

جشن کفتارها

محدود بود

در نفس های قدیمی اتاقی کوچک

-         زبان گرفته ی فکرهای فربه

-         نگاه شکارچیان خیابان خلوت

-         و ترانه های مکرر

بر آهنگ های فرسوده

که مثل نگاه خسته

در چشم های بی حوصله لم می دهند

محدود بود

به انتظارهای ممتد

در شب های ناقص اردوگاه تاریک

به خود محدود بود

در خود محدود بود

و خود را به صدای پای مکرر می افزود

محدود بود

به چشم هائی که یادگار مغول بودند

به تصویرهائی که از خرابه در او می دمیدند

به دست هائی که از ترس می لرزیدند

-         پاهائی که از شرم می گریختند

و به صورتی

که بر اندامی ناهنجار نشسته بود

من با تو در یک قفس نمی گنجم

نرده هایت را مرور کن

که قفل از این همه اهمال ترکیده است

اگر هواپیما در مسیر نامناسب به زمین بنشیند

کفتارها جشن می گیرند .

براي همه دختران خردسالي که به دليل

فقر و يا دلايل ديگر مورد تجاوز قرار گرفته اند.

دختر شکنج

ستاره پرپر در نگاه مادر

دل گرمت در بطن ابرها مي تپد

و آن هنگام که تازيانه تاريک شهوت

بلور تن شکسته ات را

                              فرو مي ريخت

برگزيده ترين عروس جهان بودي

                                         در آئينه شکسته مادر!

                                                            علي اصغر فرداد 1365     

                                                            زندان چوبين در_قزوين

مرا به ياد دارى؟

آرى من

از محلهُ رفته از يادها

آيا در خاطرت مانده هنوز

آن يادهاى شيرين

من و تو ما بودن را

آرى تو را به ياد دارم

گاه قلب چه احساس ميكند

پاورچين تو را

باز مى آيد از پشت بام همسايه

دگربار ميشنوم

نجواى شعلور ديدار را

آن ترانهُ گُر گرفته

در شوق گره خوردن دستان

در شامگاه پر ز تشنگى

ميروم در امتداد يادها

باز مييابمش، در زير سايهُ تاك

طعم شيرين بوسه هاى پر هراس

تاك سر ميكشيد

ز ديوار هاى فرو ريخته

 در عطش يافتن خورشيد

آرى هنوز ميسوزم

با سوزش شعلهُ هوس

دستانم ميجويد هنوز

آغوش نمناك تو را

آن كرسى گرم،  شب هاى چله

خالى از آجيل ،انار ، شيرينى

اما پر ز خواستنها، خواهشها

و عشق كه در نفسها جارى بود

زمان منجمد در لحظاتش

بى حركت ، سنگ شده

در قصهُ مادرانمان

پيوسته در تكرار مى آمد

هميشه ، در سالها

آدمهاى قصه

سرسخت، مقاوم ، گرسنه

دربيشه ها، كوه ها

در جستجوى خورشيد

در ستيز با ديو

با كفشهاى پاره

آواز ميخواندند تا

پايان با اميد به فردا

شديم آدمهاى قصه

ميليونها ميليونها

در تب سوزان نياز

گره زديم دستانمان

سخت فشرده در هم

توفان بى امان خشم

در هم شكست آن ديو تاجدار

خورشيد را دگربار ديديم

و به شادى زمزمه كرديم نامش را

روى لبهايمان

آه اما چه شد؟

 كه خورشيد باز در بند شد

در دستان ديوى ديگر، زشتتر، كريه تر

من تنها شدم بى تو

و تو سوختى در شعلهُ خشم ديو

آرى تبلور اين خاطره

ميسرايد در من

شعر اندوه شعر طوفان شعر عصيان

هنوز خشم فرو ميچكد

از اين اندوه بر جان من

هنوز هم تو را زندگى ميكنم

زيستن تكرار توست در ياد من

خاطرات در ذهنم غوطه ميخورند

چگونه جدا كردند ما را

از يكديگر، از خانهُ عشق

از روزهائى كه ما بوديم!

ديو تو را از بستر زفاف ربود

در تاريكى سلول

رگبار گلوله ها هديهُ عروسى تو

مادر هنوز چشم براهست

با شاخه نباتى در دست

هزار تومان مهريهُ تو

تاك خشكيد

و نيافت خورشيد را

اما من ميروم

در تكرار قصه

در جستجوى خورشيد

ميبرم با خود

اندوه ، خشم ، اميد

راهى بس دراز دارم

تا پيدا كنم خورشيد را

آنجا به بازار ميروند

آدمهاى قصه

با عشق و كفشه هاى نو

به خريد نان

و ميسرايند دگربار سرود شادى

و گره خوردن دستان

و

آنگاه طلوئى ديگر......!؟                 

مهرنوش معظمى گودرزى

‏2004‏/04‏/8

همنشين بهار

 ترجمه اين ترانه زيبا را که اثر   ِدر ِبه ِنه وا

Дербенева

 ترانه سرای مشهور شوروی ست ، به مادر عزيزم خانم مرضيه که در صدای شادی بخش اش ، شعر و آهنگ ، هر دومی رقصند ، تقديم ميکنم    با شادی  

همه جا  َسرد و ساکت بود که ناگهان شادی از َگرد ِ راه رسيد و درزد .  نميد ونم باور کنم يا نه ! سلام ... سلام شادی ــ ای ُغنچه ِ آزادی ــ آيا تو واقعاً برای من اومدی ؟ . . . اين همه سال کجا بودی ؟ بارها و بارها بر زمين برف نشست و تو نبودی ، بارها و بارها باران های پائيزی نم نم باريدند و تو نبودی ، بارها و بارها شب شد و ُصبح شد ، اما تو نبودی ــ ُمنتظرمانده چشمان  َترم ، در اين سياهی ، تا تو بيائی ــ اين همه سال کجا بودی ؟
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
انگار افسانه به حقيقت پيوسته ! َدر َبر پاشنه خويش چرخيده و همه چيز ( مثل روز ) روشن شده است 

 شادی جون ! برای اينکه به تو برسم ، سالها و سالها با سرنوشت َدر افتادم ، به کوه و بيابان و آب وآتش زدم و دربدری ها کشيدم و البته اين نه بيهوده بود و نه بی دليل . هيچ چيز در اين دنيا بی دليل و بيهوده نيست

 شادی جون ، تو از راه رسيدی و اومدی . . . آه من بدون تو چگونه دوام آوردم ؟ .
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
 ـــ  آنها که رنج راه را َبر جان می خرند و صبوری پيشه می کنند ، حتی اگر غرقه َدر َبلا باشند ، استوار می مانند . . . کافيست بدانيم هيچ چيز َعَبث و بيهوده نيست. . .هيچ چيز   

Разговор со счастьем

 Дербенева 
 

 شعری برای تو

    فریدون گیلانی

برای سامه و همه جوانان وطنم

چاره ای نداشتم

باید غروب را متوقف می کردم

پرندگان بسیاری

پشت دیوارها مانده اند

تا چشم کار می کند

صف

در تنفس شب

از حال رفته

و گذرگاه ها را

شکارچی برداشته است

هوا

در چهار راه

یخ زده

انسان

راهنما را

در آستانه ی شب

به درخت آویخته

به دست های آفتاب

آنقدر دستبند زده اند

که از این شهر می ترسد

چاره ای نداشتم

باید غروب را

متوقف می کردم

هیچ راهنمائی دیگر

برگه ی شناسائی مرا مهر نمی زند

هیچ لبخندی دیگر

به سمت من

کمانه نمی کند

قطار

مرا می بیند و می رود

سایه

ایستگاه را خورده است

عابر

به من نگاه می کند و مرا نمی بیند

کوچه

روی دست دولت

باد کرده است

کتاب

و یترین را شکسته است

همه دنبال کلمات می دوند

هر گوشه ای

سیاهپوشی

صدائی را

باز خواست می کند

غروب

فکر می کند ماندنی است

صبح

باور کرده است

که متهم است

قدم های عابر

به هم ریخته است

عمله ی خاموشی

راه را بسته اند

فانوس را

شکسته اند

شیپور را

بایگانی کرده اند

شهر پر از فریاد نارس است

تظاهرات

مثل تشییع جنازه است

دست ها

چنان از هم فاصله گرفته اند

که هیچ صدائی دیگر

در پوست شان نمی نشیند

و هیچ قایقی

در انتظار شان نیست

اگر این شب را جمع نکنیم

شهر را قفس بر می دارد

چاره ای نداشتم

باید

غروب را

متوقف می کردم

تو می توانی در را باز کنی ؟

ببین !

صبح

پشت در

گریه می کند .

                                      نمیر  ای رفیق !         

       مهرنوش معظمی

شقایق سر خ

نمیر !

            نمیر ! شقایق سر خ

می بینمت!

از ظلمت میخانه اندیشه

من خراب ز جام می غم.

می بینمت!

با مشت های گره نخورده ام

با واژه های سوزان بخاک افتاده ام.

شقایق سر خ

                         نمیر!

عمری زیستم در تو بهر دیدار عشق

آخر اینجایم !

چهره به چهره پیری

ناآشنای عشق

آلوده به شرم خصم  .

شقایق سر خ،

                        نمیر !

من فرا گرفتم ز تو پرواز ها و  پیکارها

عیبم مکن

نیامد به کارم

آنچه که آموختم

پر پر  شدم  ز غریب حکایت های زمان.

ملامتم  مکن!

گم کرده ام امیدهای کوچک را در شب.

شقایق سر خ!

                          نمیر !

بی تو  در روز من آوای نمانده است

بس گریه  کرد ه ام ؛

فرو غ دلی نمانده  است.

سر ز نا امیدی به آسمان پاک کردم

که پرسم چه کنم؟

شنیدم ؛ خر خر  وداع یک نفس.

من سر گشته به صحرا شدم

که پرسم چه باشم ؟

دیدم ؛ دشت پژمرده چهره شد

و  آرزوی صلح شکوقا نشد

دیدم ! لکه ای گلگون تر  ز تو

بر  جای یک پا

ترس پدیدار شد

 و زیبایی نا پدید

قلب سیاه من تنهاتر از تنهای

نمیر ؛ نمیر!

شقایق سر خ، باز کن غنچه هایت را

می بینم!

در خطوط  گلبرگهایت ر خ یار

آه شقایق سز خ !

دگر در این گوشه دنیا یاری نمانده است

نه آوازی

و نه  جشن پیروزی سحر

 می زند در  پرده دل چنگ نفرت

دگر در  این رو ح آشفته مهری نمانده است.

پر پر رویا های من

سلام من مغلوب وداعی تو

و من تنها در یک ره ! کجا ؟

نمی دانم ! نمی دانم !

شقایق سر خ

                          نمیر !

دیدی ز چر خش روزگار  مجنو ن شهر شدم.

ز جنو ن داغ  مطرب  حرم شدم.

نمیر !  نمیر !  شقایق سر خ !

حیف است ز  بیهودگی  قلم من شوی خاموش

  بگو مرا! کجاست ره  فردا ها.

آه شقایق سر خ

                         نمیر!

 که دگر مرا  ز  خستگی ادراک رفیق  شوری نمانده است.............

می سوزم و  قصه درد پایانی  ندارد.

2005 / 01/15

عید نوروز بر ایرانیان سراسر جهان مبارک باد!

رهائی از یوغ دیکتاتوری مذهبی در میدان آزادی مردم ایران پرپر میزند.

شب شب، شب سکوت بُود و پشت ما شکست

                                  غم  غم ،  غم  غریب   بُود  و  مبتلا    شکست

درد هزار زخم در دل  و در جان  ما شکست

                                   گوئی  شکست در شکستن  ما  بار ها  شکست

گر دشمن  هزار حیله  دل  مردمان   شکست

                                   لیکن به عاقبت،که شیشه عمرش چنین  شکست

شکن  شکن ، به  طره زلف  طرب  شکست

                                   نوروز   با   بهار   بیآمد ،  غم  مبتلا   شکست

برخیز  مهوش  عاشق   که   فصل    ماست

                                   بشکن  که  حیله  و تزویر  شیخ  و شاه  شکست

صد   دل   لطافت   و   صد   جام   باده  آر

                                   چون  رنگ   عشق  در  قدح   نور  ما  شکست

کردم   خیال  دل   عاشقت   به   نیت   عید

                                    دیدم  که  صد  کرشمه  به   جام  دلم   شکست

 اخگر!  به   کوی  میکده  در  رزم  بیکران

                                    خواندند  هزار  بلبل  عاشق  که  شب  شکست

نوید اخگر

نوروز سال 1384 خورشیدی

Nawid_Akhgar@hotmail.com

ديانا..

فرهاد عرفاني - مزدك

دياناي من متولد شد

همسايه هم نفهميد

(( و من فكر ميكردم ،

انسان موجودي ذي شعور است ))

دياناي من ،

تنها با نان خشك و پنير ،

بزرگ شد و بزرگ شد...

اما مدرسه اي نبود ،

كه در آن درس بخواند

هيچكس نفهميد.

او مريض شد...

دكتري نبود

داروئي نبود

آبادي اي نبود

شهري نبود

تاكسي اي نبود

راننده اي نبود...

وزارت بهداشتي وجود نداشت

دياناي من !

با دود ترياك مداوا شد

دياناي من ،

وقتي بالغ شد

او را در ازاي چهار بزغاله،

به خانهء شوهر فرستادند

هيچكس نفهميد!

او -  بچه دار شد

هي زائيد و هي زائيد و هي زائيد

و هر روز فقيرتر شد و فقيرتر شد...

در همين ايام بود كه،

آمريكائي ها براي نجات اسلام،

به سرزمين اش شتافتند

آنها – هداياي بسياري با خود بردند:

(( موشك استينگر و نارنجك

مين ضد نفر – براي بازي كودكان

و مسلسلهاي كاليبر هفتاد و پنج،

براي بزرگسالان... )).

جنگ آغاز شد

سوئدي ها – بجز زنهايشان

(( كه قبلأ فروخته شده بودند ))

هرگونه سلاحي را فروختند

آلماني ها،

براي كمك مالي به سربازان اسلام

مواد مخدر خريدند

جمهوري اسلامي ايران – محلل شد

روس ها نجس شدند

طالبان گاز آمدند...

نجابت را به دار زدند

فرزندان ديانا

يك يك

در راه نجات اسلام پاكستاني !

 (( البته با طعم وهابي ))

شهيد شدند

اما هيچكس نفهميد

دياناي من !

خانه اش را ويرانه يافت

كوههايش را

دشتهايش را

اميدهايش را

آرزوهايش را

و كشورش را

اما هيچكس نفهميد – هيچكس...

دياناي من آواره شد

سيگار فروخت

كلفتي كرد

غذا نخورد

ميوه نخورد

پول جمع كرد

وقتي سبيل قاچاقچي چرب شد

دياناي من!

بسوي بهشت پرواز كرد

...

در سوئد گريه كرد

ناله كرد

دل سوئدي ها را به رحم آورد

و آنها

او را بعنوان كله سياه

به عنوان حيواني قابل ترحم،

پناه دادند

اما – هيچكس نفهميد

عكس اش هيچ كجا چاپ نشد

كسي با او مصاحبه نكرد

فيلمي از زندگي اش تهيه نشد

دياناي من!

در طبقهء هشتم گورستاني سرد

به جويدن جگرش،

(( غريبانه )) مشغول گشت

روز ها و ماهها و سالها گذشت

دياناي من،

حوصله اش سر رفت

انساني بدون خانواده

بدون عشق

بدون يار و شهر و ديار

بدون وطن

بدون شناسنامه

و بي همزبان و همدل...!

اين بود كه،

براي دومين بار در عمرش

از پنجرهء طبقهء هشتم،

بسوي بهشت – پرواز كرد

خون گرمش،

برفها را معني داد...

عده اي آمدند

نه، نه! جايزهء صلح نوبل را به او ندادند

فقط او را بردند

به آنجا

به آنجا – پشت خط آهن

آنجا كه سگهاي هار را تير خلاص مي زنند...

ديانا!

براي هميشه خاموش شد

اما حتي،

همسايه اش هم باخبر نشد

ديانا!

زني از كشور سابق!،

                                 افغانستان بود

و اما!

پرنسس دياناي انگليسي،

چندي پيش تصادف كرد

امروز كسي مي گفت:

(( خودم در روزنامه خواندم،

دو و نيم ميليارد نفر

مراسم تشييع جنازه اش را،

از تلويزيون تماشا كرده اند

... ميليونها نفر براي او گريسته اند

و زني را كه تنها با شيطان نخوابيده بود!

تخم دزدان دريائي را،

ملكهء قلبها لقب داده اند! )) .

... و من،

فكر مي كنم اكنون:

به انسان !

به عقل !

به خرد !

و به فردائي كه تبهكاران،

مالك و ملكهء قلبهايند.

( شهريور 1376 )